प्रेमको असर

          

उसको फेसबुकको भित्ता सँधै जसो घतलाग्दा स्ट्याटसले भरिने गर्थे । पोस्ट भएको केहिबेरमै त्यसलाई मन पराउनेहरू यति हुन्थे कि लाग्थ्यो मान्छेहरू यसकै पोस्टको प्रतिक्षामा बसेका छन् । तर ऊ सँधै भन्थी, लाइक कमेन्टको लोभले होइन, मन हलुका बनाउन लेख्छु ।

अचेल धेरै दिन भएको थियो उसको वालमा पोस्ट आउन छोडेको । खासै अनलाइन पनि देखिन्न थ्यो । आफू पनि व्यस्त नै भइने भएर मैले खासै चासो राखेको थिइनँ । केहि दिन अघि उसले बिहानै फोन गरी ।

‘अँ अबिना भन् ।’ मैले मोबाइलको हरियो बटनलाई दायाँतिर धकेलेपछि बोलेँ ।

‘तँ रुममै हो ?’ उसले सोधी । आवाजमा उत्साह थिएन

‘अँ हो किन र ?’

‘म आउन लागेको ।’

‘ए १ ल ल आइज न त । म खाना बनाएर राख्छु ।’

धेरै भएको थियो हामी नभेटेको । शनिबार रमाइलोसँग बित्ने भो भन्ने सोचेँ ।

ऊ आएर चुपचाप बेडमा बसी । मैले सोधेको सन्चै छेस् ? भन्ने प्रश्नको जवाफ पनि दिइन । ढोका खुल्लै थियो । ऊ आफैँले उठेर चुकुल लगाई । अकस्मात् मलाई अङ्गालो हालेर रुन पो थाली । म अक्क न बक्क भएँ । के भयो भनेर भेउ पाउनै सकिनँ । उसको घरको सबै अवस्था ठिकै थियो हामी अन्तिम पटक भेट्दासम्म । प्रेमको चक्करबाट ऊ टाढा थिई, अझ भनौँ उसको प्रेमी छैन भनेर हामी सबैलाई विस्वस्त पारेकी थिई । काम राम्रै चलेको थियो उसको । ८ वर्षको मित्रतामा ऊ त्यसरी रोएको कहिल्यै देखेकी थिइनँ मैले । सँधै उर्जामा हुन्थी । उसँग बोल्ने हर कोहिलाई प्रेरणा मिल्थ्यो उसका कुराबाट । सँधै हाँसीरहन्थी । जीवनमा केहि फरक गर्नुपर्छ भन्ने उसको विचारबाट म स्वयम् प्रभावित थिएँ ।  त्यस्तो मान्छेलाई यो अवस्थामा देख्दा म पनि दुखेँ । म पनि रोएँ उसँगै । केहिबेर रोएपछि मन हलुका भएछ क्यारे, रुन्चे स्वरमै पानी मागी । दुबैले पानी पियौँ ।

मैले केहि सोधिनँ । उसले आफैँ भन्छे भन्नेमा ढुक्क थिएँ । म कसैको व्यक्तिगत कुरा सोध्दिन भन्ने उसलाई राम्रोसँग थाहा थियो । केहिबेरको मौनतापछि ऊ बोल्न थाली ।

‘दुई वर्ष भयो हामीले एक अर्कालाई चिनेको ।’ ऊ भावुक भएर भन्न थाली ।

‘माध्यम फेसबुक नै हो । अविरल हो उसको नाम । हामीले एक अर्कालाई कहिल्यै प्रेम प्रस्ताव राखेनौँ । प्रेम कसरी भयो पत्तै भएन । आफ्नो सपना पुरा भएपछि विवाह गरौँला भन्ने सोचले मैले यो कुरा कसैलाई भनिनँ । हाम्रो सम्बन्धको बारेमा थाहा पाउने तेस्रो व्यक्ति तँ नै होस् । सबथोक राम्रै चल्दै थियो । उर्जा थियो ऊ मेरो । हरेक खुसीका कुरा उसले सुनेपछि मात्र सार्थक लाग्थे । उसलाई सुनाएपछि मात्र पीडाको बोझ कम हुन्थ्यो । मलाई धेरैले आफ्नो प्रेरणा मान्छन् तर मेरो प्रेरणा भने ऊ थियो । उसलाई घरबाट बिहेको प्रस्ताव आयो रे । घरमा नाई भन्नै सक्दिन भन्छ । हाम्रो प्रेमको बारेमा पनि बताउन सक्दिन भन्छ । ऊ म भन्दा उच्च जातको हो । त्यसैले पनि होला उसलाई मेरो बारेमा घरमा भन्न गाह्रो भएको । मेरो प्रेमले जित्न सकेन वा म उसको लायक छैन, मैले बुझ्नै सकेकी छैन । अचेल ‘प्रेम प्राप्ति मात्र होइन’ भनेर सम्झाउन खोज्छ मलाई । अबिरल मेरो पहिलो प्रेम मात्र होइन, सच्चा प्रेम पनि हो । मैले ऊ बिनाको जिन्दगी कल्पेको छैन । यात्रा जतिसुकै कठिन होस्, गञ्तव्यमा ऊ हुन्छ भने म जस्तो कठिन यात्रा पनि पार गर्न सक्छु । मलाई उसले जति कसैले पनि बुझ्न सक्दैन । मेरो रिस भित्रको प्रेम, मौनता भित्रको पिडा र आसुँ भित्रको खुसीलाई बुझ्न सक्ने उही हो । म उसलाई कुनैपनि हालतमा गुमाउन चाहन्नँ । महिनौँ भयो हामी बोल्न छोडेको । उसमा के बित्तैछ थाहा छैन । उसका फेसबुक र ट्वीटरका भित्ताहरू सँधैजसो देशको चिन्ताले भरिन्छन् । सबै सामान्य छ जस्तो अभिनय गरिरहेछ । मैले कोसिस पनि गरेँ उसलाई बिर्सिन । जिन्दगी यस्तै हो, अगाडी बढ्नु पर्छ भन्ने सोचेर सामान्य हुने कोसिस गरेँ । तर सकिरहेकी छैन । चुपचाप बस्दा कतिखेर आँखा रसाउँछन् पत्तो हुँदैन । उसको तस्वीर हेरेर मात्रै कति रात बितेका छन् । ऊ बिना मेरो जीवनले सार्थकता नै पाउँदैन जस्तो लाग्छ । म एकदमै कमजोर महसुस गर्छु आफुलाई । मलाई थाहा छ उसले पनि मलाई प्रेम गर्छ । तर मैले जति नगर्दो हो सायद, नत्र उसले जस्तोसुकै समस्यासँग जुधेर पनि मलाई अपनाउने थियो । यदि प्रेम मसँगै गरेको हो भने, जिन्दगी कोही अरुसँग कसरी पो बिताउन सक्ला र उसले ?’

म चुपचाप सुनिरहेकी थिएँ उसलाई ।

कुरा मोड्दै उसले सोधी, ‘के तरकारी पकाइस् ?’

‘चिकेन’, छोटो जवाफ दिएँ ।

‘तँलाई थाहा  ? ऊ चिकेन खाँदैन । फेरी बहकीन थाली ऊ ।

‘ऊसँग हुँदा म पनि भेज बनिदिन्छु । ननभेज खान्नँ । ऊ चुरोट, रक्सी केहि पनि खाँदैन । कति राम्रो बानी छ उसको । म मेरो प्रेमीमा यहि गुन होस् भन्ने सोच्थेँ । साधारण मान्छे छ, असाधारण क्षमता भएको । मैले आफ्नो जीवनसाथी जस्तो होस् भन्ने कल्पेकी थिएँ, हो त्यस्तै छ ऊ । मलाई लाग्दैन म ऊबाहेक कोहि अरुसँग बाँच्न सक्छु । तर उसले यो कुरा बुझेको छैन या बुझ्न चाहँदैन मैले बुझ्न सकेकी छैन । प्रेम प्राप्ति नै हो । यदि कसैले मैले पाउनको लागि प्रेम गरेको होईन भन्छ भने उसले प्रेम गरेको हुँदैन । कसलाई मन हुँदैन र, आफुले मन पराएको मान्छेसँग जीन्दगी गुजार्ने ? प्रेमको अगाडी त सबै समस्या सामान्य लाग्छन् । एक्काईँसौँ शताब्दिको केटा भएर पनि परिवारसँग डराउँछ । मैले परिवारको विरुद्ध जाओस् भन्न खोजेको होइन, तर सम्झाउन त सकिन्छ नी । के त्यस्तो अवस्था हुँदैन, जहाँ परिवार र प्रेम दुबैको साथ पाइयोस् ? के त्यस्तो बिन्दु हुँदैन जहाँ प्रेम र परिवार दुवै खुसी हुन सकुन् ? परिवार भनेको त हामीलाई माया गर्ने मान्छे हुन् । उनीहरू हाम्रो प्रगति र खुसी चाहन्छन् । अनि आफ्नो खुसी चाहनेलाई आफु केबाट खुसी हुन्छु भन्न नी डराउन पर्छ त ? कुनै अपराध नै गरेको जस्तो ?’

ऊ यसैगरी बर्बराई । म चुपचाप सुनिरहेँ । मैले उसको मानसिकता बुझेकी थिएँ । ऊ मबाट कुनै उत्तर खोजीरहेकी थिइन, बस उसलाई सुनिदेओस् भन्ने चाहिरहेकी थी ।

‘हेर, मेरो पहिलो प्राथमिकता अहिले पनि मेरो लक्ष्य नै हो । मैले मेरो सपना पुरा गर्नै पर्छ । तर ऊ साथ भइदिए उर्जा मिल्छ । म यस्तो अवस्था चाहन्छु, जहाँ उसका परिवार, मेरो परिवार र हामी सबै खुसी हुन सकौँ । ऊ पनि भविष्य प्रति चिन्तित छ । इमान्दार मात्र होइन अराजकता विरोधी पनि छ । तर आफ्नै परिवारको सोच बदल्न सकिरहेको छैन । उसलाई त्यो शक्ति मिलोस् भन्ने कामना हो । परिवारलाई आफ्नो प्रेमप्रति राजी गराउन सके हुन्थ्यो । तर खै, सक्छ की सक्दैन थाहा छैन । कहिलेकाहीँ त उसले मलाई प्रेम गर्दैन कि जस्तो पनि लाग्छ । आजसम्म उसका कुनै ट्विट् मप्रति समर्पित छैनन् । ब्लग लेखिरहने मान्छे हो ऊ, तर मेरो प्रेममा डुबेर कहिल्यै कुनै ब्लग लेखेको छैन । मैले माया नै गर्न जानिनँ की जस्तो पनि लाग्छ । तर जे होस्, सत्य यहि हो की मैले उसलाई जाने र सकेजति प्रेम गर्न कुनै कञ्जुस्याई गरेकी छैन ।’

‘खाना सेलायो, खाने होइन ?’ मैले बिचमै कुरा काटेर सोधेँ ।

‘पख न एकछिन्’ ऊ रोकिने अवस्थामा थिइन ।

‘हेर, अविरलले ‘म ढिला चाँडो तिम्रै हो, कुरेर बस्नू’ मात्र भन्दियो भने म अझै धेरै मिहेनछ गर्थेँ । अझै धेरै मन लगाएर पढ्थेँ । यस्तो अवस्थामा पुग्थेँ की मेरो परिवार मात्र होइन उसको परिवार पनि मजस्तो बुहारी पाएकोमा गर्व गर्न सकुन् । परिवारलाई खुसी राख्न कुनै कसुर बाँकी राख्ने थिईनँ । साँच्चै गवजको हुन्थ्यो हाम्रो सम्बन्ध ।’

‘अविरलले पनि यस्तै कल्पेको छ त ?’ मैले खुल्दिुली खोलेँ ।

‘सायद कल्पेको छ । यहि विस्वास गर्ने हो मैले । एउटा झिनो आसमा बाँचेकी छु, मेरो प्रेमले जित्नेछ र ऊ परिवारलाई मनाएर मेरो हात माग्न आउनेछ ।’

‘तर आएन भने ?’ .मैले प्रति प्रश्न गरेँ ।

‘यहि प्रश्नले त रुवाउँछ हरदिन । के होला ऊ आएन भने ? सायद म म रहन्न । जीवनमा कुनै सपना हुनेछैन । मान्छेको म प्रतिको सबै आसाहरू तुहिने छन् । हो बिनि, म ऊ बिना केहि गर्नै सक्दिन ।’

अबिनाको यो अवस्था देखेपछि मैले प्रेमको शक्ति कस्तो हुने रहेछ भन्ने बुझेँ । जो कहिल्यै प्रेममा पर्दिन भनेर सुनाउथी आज उसलाई प्रेमले यसरी गालेको देख्दा म अचम्मित हुनु अस्वभाविक थिएन । जव मान्छे अत्यधिक पीडामा हुन्छ, ऊ केहि बोल्दैन र केहि लेख्दैन भन्ने कुराको उदाहरण थीई ऊ ।

‘प्रिय अविरल, यदि तिमी मलाई पढ्दैछौ भने, कृपया अबिनालाई गुमाउने गल्ति नगर भन्न चाहन्छु । मलाई अबिनालाई पहिलेकै अवस्थामा देख्ने मन छ । उसले पहिले जसरी नै सबैलाई हौसला दिएको हेर्न मन छ । उसले उसको प्रेमसँगै अरु धेरै सफलता पाएको हेर्ने मन छ । ऊ तिम्रै लागि बनेकी हो र तिमी उसको लागि । मैले उसलाई राम्रोसँग चिनेकी छु, विशेष तरिकाले मित्रता निभाउन खप्पिस अबिनाले प्रेम झन् कसरी निभाउदी हो ? यहि प्रश्न खेलिरहन्थ्यो मेरो मनमा बारम्बार । उसले तिमीलाई यति गहिरो प्रेम गरेकी छ की, यसबाट चोट पाई भने ऊ जिन्दगी भर प्रेमबाट भाग्छे र मान्छे प्रेम बिहिन् हुनु भनेको खतराको सूचक हो । तिमीहरूको प्रेम जहिले भएपनि विवाहमा बदलियोस् र जन्मियोस् यस्तो जोडी जो समाज परिवर्तनको वाहक बन्नेछ । मेरो सुभेक्षा ।’

क्रमश: 

 बिनिता कार्की

२०७४।०४।२१